سابقه و هدف: یکی از مشکلات شایع در نوزادان نارس، نارسایی تنفسی و نیاز به تهویه مکانیکی است. جداسازی زودهنگام نوزاد از ونتیلاتور و همچنین خارج کردن زودرس لوله تراشه در نوزادان با رویکرد کاهش خطرات مورد توجه قرار گرفته است. در پژوهش حاضر، دو روش NIMV و NCPAP در نوزادان مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی که تحت ونتیلاسیون مکانیکی بودند، مقایسه گردید.مواد و روش ها: این پژوهش یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده می باشد که در سال های 1388 و 1389 انجام شد. تعداد 40 نوزاد در دو گروه مورد و شاهد بررسی شدند. نوزادان در دو گروه سنی 28 تا 32 هفته و 32 تا 37 هفته، بصورت تصادفی در دو گروه NCPAP و NIMV قرار داده شده و لوله گذاری مجدد و عوارض دو روش در نوزادان با یکدیگر مقایسه شدند.یافته ها: نوزادان در دو گروه NIMV و NCPAP از نظر خصوصیات جنسیت، سن جنینی، وزن، نوع زایمان، مدت تهویه مکانیکی، مصرف سورفاکتانت و استروئید قبل از زایمان مشابه بودند. لوله گذاری مجدد تراشه، اسیدوز تنفسی و خونریزی داخل بطنی در گروه NIMV کمتر بود (p<0.05). اما تفاوت دو گروه در مورد آپنه، هیپوکسی، پنوموتوراکس، عدم تحمل تغذیه، اتساع شکم، مدت بستری بودن و مرگ قابل توجه نبود.استنتاج: تحقیق نشان داد که اسیدوز تنفسی در گروه NIMV کمتر از گروه NCPAP می باشد. لذا ضروریست جهت جلوگیری از لوله گذاری مجدد تراشه و اسیدوز تنفسی و کاهش بروز خونریزی داخل بطنی در نوزادان مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی، هنگام قطع تنفس مصنوعی روش NIMV استفاده شود.

مقدمه: اگر چه ایجاد فشار مثبت مداوم راه هوایی از طریق بینی (Nasal continuous positive airway pressure یا NCPAP) در درمان نوزادان مبتلا به سندروم زجر تنفسی یک روش غیر تهاجمی و موثر است، اما بعضی عوارض مثل آسیب به تیغه بینی و عدم تحمل تجهیزات لازم برای برقراری این روش در نوزادان دیده شده است. هدف ما در این مطالعه، ارزیابی تاثیر و ایمنی روش کانولای بینی با جریان بالای گرم و مرطوب (High flow nasal cannula یا HFNC) در مقایسه با فشار مثبت مداوم راه هوایی از طریق بینی در درمان نوزادان نارس با سندروم زجر تنفسی بود.روش ها: تعداد 70 نوزاد نارس با سن حاملگی 30 تا 35 هفته مبتلا به سندروم زجر تنفسی در بخش نوزادان بیمارستان شهید بهشتی (از بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان) به صورت تصادفی انتخاب و به 2 گروه تقسیم شدند. گروه اول از بدو تولد فشار مثبت مداوم راه هوایی از طریق بینی دریافت کردند و این روش تا بهبود زجر تنفسی و بر طرف شدن نیاز به اکسیژن ادامه پیدا کرد (گروه NCPAP) و گروه دوم برای 24 ساعت اول فشار مثبت مداوم راه هوایی دریافت کردند و سپس تحت روش کانولای بینی با جریان بالای گرم و مرطوب قرار گرفتند تا زمانی که زجر تنفسی و نیاز به اکسیژن بر طرف گردید (گروه HFNC). دو گروه از نظر مرگ و میر و ناخوشی هایی مثل آنتروکولیت نکروزان، باز بودن مجرای شریانی، خون ریزی داخل بطنی، بیماری مزمن ریه، پنوموتوراکس، خون ریزی ریوی، آپنه، سپسیس، طول مدت بستری، زمان لازم برای کامل شدن تغذیه دهانی و طول مدت نیاز به اکسیژن مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 11 با یکدیگر مقایسه گردیدند. مقدار P کمتر از 0.05 از نظر آماری معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: تفاوتی در میزان مرگ و میر، طول مدت بستری، زمان لازم برای بهبود زجر تنفسی، آنتروکولیت نکروزان، خون ریزی داخل بطنی، بیماری مزمن ریه، پنوموتوراکس، خون ریزی ریه، آپنه، سپسیس، زمان لازم برای تکمیل تغذیه دهانی بین دو گروه مورد مطالعه، دیده نشد. در طی مطالعه، نوزادان گروه HFNC در معاینه، مخاط بینی طبیعی تری داشتند (0.0001>P). طبق نظر پرستاران به کار بردن روش HFNC از روش فشار NCPAP راحت تر بود (0.0001>P).نتیجه گیری: روش HFNC در درمان نوزادان نارس (با سن حاملگی بیشتر از 30 هفته) مبتلا به سندروم زجر تنفسی، بعد از 24 ساعت از شروع درمان با NCPAP به اندازه روش NCPAP به تنهایی موثر است. به علاوه، به کاربردن روش HFNC آسان تر از NCPAP بوده است و همچنین مخاط بینی نیز آسیب ندیده و به صورت طبیعی حفظ می شوند.

مقدمه: انواع مختلف دستگاه های تولید فشار مثبت راه هوایی (Continuous positive airway pressure یا CPAP) در درمان سندرم دیسترس تنفسی نوزادان به کار می رود که برای هر یک از آن ها بر اساس مکانیسم تولید فشار ویژگی ها و مزیت هایی مطرح شده است. هدف از این مطالعه، مقایسه تاثیر کاربرد CPAP با دو دستگاه Bubble CPAP و Medijet CPAP همراه با تزریق سورفاکتانت در ساعات اولیه تولد در درمان این سندرم بود.روش ها: 44 نوزاد با سن حاملگی 29 تا 7/6 33 هفته با علایم بالینی سندرم دیسترس تنفسی که نیاز به اکسیژن با غلظت بیش از 21 درصد داشتند به صورت تصادفی در دو گروه دریافت Bubble CPAP و Medijet CPAP قرار گرفتند. در صورتی که ظرف 30 تا 60 دقیقه اول تولد با CPAP معادل 8 سانتی متر آب، برای حفظ مقادیر O2 در محدوده مورد نظر به FIO2 بیشتر از 40 درصد نیاز بود، سورفاکتانت تزریق شد و نوزاد دوباره روی CPAP قرار می گرفت. با ادامه نیاز به درمان با CPAP و FIO2 بیشتر از 30 درصد دو دوز دیگر سورفاکتانت در فواصل زمانی 12 ساعت تجویز شد. در صورت بروز علایم بالینی یا آزمایشگاهی دیسترس تنفسی نوزاد تحت تهویه مکانیکی قرار گرفت. سیر بالینی و عوارض بیماری در دو گروه با هم مقایسه شد.یافته ها: مدت زمان درمان با CPAP و دریافت اکسیژن (بر حسب ساعت) در گروه Bubble CPAP با گروه Medijet CPAP تفاوت معنی داری نداشت (به ترتیب 47±25.7 در برابر 46.7±22.4 با P=0.874 و 158.7±191.9 در برابر 144±165.9 با P=0.702). همچنین بین دو گروه از نظر نیاز به تهویه مکانیکی و دوز دوم و سوم سورفاکتانت و بروز بیماری مزمن ریوی و پنوموتوراکس تفاوت معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: با در نظر گرفتن تعداد اندک مطالعات کارآزمایی بالینی موجود و نتایج آن ها برای اثبات تاثیر یکسان کاربرد دو روش Bubble CPAP و Medijet CPAP همزمان با تزریق سورفاکتانت در درمان سندرم دیسترس تنفسی نوزادان و بروز عوارض، مطالعات بزرگ دیگری باید انجام گیرد.

سابقه و هدف: سندرم دیسترس تنفسی (RDS, HMD) شایع ترین بیماری تنفسی نوزادان نارس و یکی از مهمترین علل مرگ و میر آنهاست که به دلیل کمبود سورفاکتانت ایجاد می شود. استراتژیهای متفاوتی برای درمان بیماری به کار گرفته شده است که روش INSURE (INtubation, SURfactant, Extubation to nCPAP) فواید بسیاری نسبت به تهویه مکانیکی و تجویز سورفاکتانت دارد. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی موفقیت روش INSURE و عوامل همراه آن در نوزادان نارس با وزن کمتر از 1500 گرم مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی در بیمارستان مهدیه طی سال های 87–1386 انجام گرفته است.مواد و روش ها: مطالعه توصیفی - مقطعی روی 66 نوزاد با سن حاملگی 32-25 هفته و وزن تولد 1500-600 گرم، دارای تنفس خودبخودی و علایم بالینی متوسط تا شدید سندرم دیسترس تنفسی با روش INSURE انجام شد. در این روش سورفاکتانت از طریق لوله تراشه در مدت 3-2 دقیقه تجویز شد و پس از اکستوباسیون نوزادان تحتNaso pharyngeal CPAP  قرار گرفتند.یافته ها: میزان موفقیت این روش در بهبود نوزادان،%60.6  بود. میزان موفقیت با افزایش سن حاملگی (P=0.019) و وزن تولد (P<0.001) افزایش یافت. در گروه موفق نسبت به ناموفق، نیاز به دوز دوم سورفاکتانت (P<0.001)، میانگین مدت زمان بستری (P=0.035)، عوارض بیماری (P<0.001) و فوت (P<0.001) کمتر بود. از نظر جنس، روش زایمان، پاریتی و سن تجویز سورفاکتانت تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت.نتیجه گیری: روش INSURE باعث کاهش نیاز به تهویه مکانیکی، عوارض بیماری، کاهش مدت زمان بستری و کاهش مرگ در نوزادان مبتلا به سندرم دیسترس تنفس می شود.

مقدمه: در مطالعات اخیر، استفاده از تهویه غیرتهاجمی در بیماران مبتلا به ادم حاد ریوی قلبی پیشنهاد شده ولی فواید این نوع مداخله در درمان این بیماران نامعلوم است. مطالعه حاضر برای بررسی اثرات کوتاه مدت تهویه غیرتهاجمی بر تنفس، همودینامیک و معیارهای اکسیژناسیون در بیماران مبتلا به نارسایی تنفس بر اثر ادم حاد ریوی قلبی و همچنین مشخص کردن نیاز به لوله گذاری تراشه و زمان بهبود و بستری انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی 40 بیمار تحت اکسیژن درمانی مرسوم و 40 بیمار تحت تهویه غیرتهاجمی قرار گرفتند. تهویه غیرتهاجمی توسط یک دستگاه تهویه استاندارد از طریق یک ماسک کامل صورت با روش فشار مثبت دوسطحی راه هوایی انجام شد. درمان دارویی استاندارد در هر دو گروه یکسان بود. معیارهای تنفسی و همودینامیک در دقایق صفر، 15، 30 و 60 از زمان شروع تهویه غیرتهاجمی اندازه گیری گردید. تعداد بیماران نیازمند به لوله گذاری داخل تراشه و مدت زمان بهبود (اشباع اکسیژن خون شریانی %96 یا بیشتر و تعداد تنفس کمتر از 30 بار در دقیقه) و مدت زمان بستری در بیمارستان نیز ثبت گردید.نتایج: لوله گذاری داخل تراشه در یک مورد از 40 بیمار تحت تهویه غیرتهاجمی (%2.5) و شش مورد از 60 بیمار تحت اکسیژن درمانی مرسوم (%15) مورد نیاز بود (p=0.1). زمان بهبود به طور بارزی در گروه تهویه غیرتهاجمی کمتر بود، متوسط 42±9.9 دقیقه در برابر (p=0.0001) 131±22.5. تهویه غیرتهاجمی سبب افزایش سریع در اکسیژناسیون و اسیدیته خون شریانی، کاهش تعداد تنفس و ضربان قلب در یک ساعت اول مداخله بود p=0.0001) در تمام موارد). همچنین تفاوت کاملا معنی داری در تعداد روز بستری در بخش مراقبت های ویژه وجود داشت 2.8±1.2) و گروه تهویه غیرتهاجمی در برابر 4.8±1.5 روز در گروه کنترل، (p=0.0001. هیچ موردی از مرگ و میر بیمارستانی ثبت نگردید.نتیجه گیری: در این مطالعه که در مورد بیماران مبتلا به ادم حاد ریوی قلبی انجام گردید، تهویه غیرتهاجمی به روش فشار مثبت دوسطحی راه هوایی برتر از روش اکسیژن درمانی مرسوم ارزیابی شد. مطالعات بیشتری برای مقایسه روش دو سطحی با روش فشار مثبت مداوم راه هوایی به صورت غیرتهاجمی در درمان این بیماران پیشنهاد می شود.

در این مقاله تاریخچه، ارزیابی راه هوایی پیش از بیهوشی و نحوه برخورد با بیماری که احتمال می رود اداره راه هوایی وی مشکل باشد و یا احتمال دشواری اداره راه هوایی در وی پیش بینی نشده است مورد مرور قرار می گیرد. اکثر مقالات اخیر در زمینه وسایل جدید برای اداره راه هوایی و کاربرد آنها در شرایط مختلف در این مقاله لحاظ شده اند. این مقاله علل راه هوایی مشکل را مورد بررسی قرار می دهد و برای برخورد با بیمارانی که به نظر می رسد راه هوایی مشکل دارند راه حل های مناسبی ارایه می دهد.